Δεν είναι συνηθισμένο θέαμα να βλέπει κανείς μια καλοβαλμένη, αλλοδαπή κυρία να σκουπίζει και να σφουγγαρίζει ένα δημόσιο κτίριο, όπως είναι η αίθουσα του Κοινωφελούς Ιδρύματος Παξών (Κ.Ι.Π.) μέρα μεσημέρι. Κι όμως για μας τους Παξινούς είναι σύνηθες το θέαμα, αφού έχουμε την τύχη να ζουν ανάμεσά μας άνθρωποι με κατάλληλη νοοτροπία, θέληση, όρεξη και αγάπη όπως η Λίζα Αραβαντινού. 

Η Λίζα ήρθε στους Παξούς το 1981 σε ηλικία 21 ετών με την πρόθεση να περάσει λίγο καιρό σε ένα όμορφο ελληνικό νησί, πριν γυρίσει στην Αγγλία, όπου την περίμενε μια περιζήτητη θέση σε διάσημο Βρετανικό Πανεπιστήμιο στο τμήμα της Οδοντιατρικής και μια λαμπρή καριέρα. 

«Δεν ξέρω τι μου συνέβη τότε» μας λέει. «Ίσως να ήταν η ομορφιά της θάλασσας, που με κέρδισε, γιατί όμορφη φύση υπήρχε και στο σπίτι μου. Ίσως να ήταν η αίσθηση ελευθερίας, η ζεστασιά των Παξινών και η φιλοξενία τους, τα αυθόρμητα γλέντια της εποχής… Αυτό που συνέβη πάντως ήταν ότι γύρισα στην Αγγλία για 7 περίπου εβδομάδες. Μια μέρα μάζεψα τα πράγματά μου και γύρισα στους Παξούς, εγκαταλείποντας τους γονείς και τις σπουδές μου.  Τον χειμώνα μάζευα ελιές μαζί με τους ντόπιους και το καλοκαίρι εργαζόμουν σαν εκπρόσωπος ξένης εταιρίας διακοπών. Αλώνιζα τότε το νησί με την κόκκινη κρος μηχανή μου, η μόνη γυναίκα με τέτοια μηχανή στους Παξούς τότε».

Συμπληρώνει πλέον 27 χρόνια ζωής στους Παξούς, παντρεμένη με τον Σπύρο Αραβαντινό (Τσίρλη) και μητέρα μιας θαυμάσιας κόρης, της Ελεάνας, 10 ετών.

«Δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον χορό. Έφηβη έκανα λίγο τζαζ. Με ενδιέφεραν περισσότερο η ιππασία και η κολύμβηση. ?ρχισα να ψάχνομαι γύρω από τον χορό κι ιδιαίτερα το μπαλέτο μετά την γέννηση της κόρης μου. Με την Σαμάνθα Σπύρου ήρθα σε επαφή μέσω φίλων μου στην Κέρκυρα. Όταν μου είπαν ότι γυρίζει και στα χωριά και ότι  δεν μένει στατικά στους 4 τοίχους της σχολής της, πίστεψα ότι ίσως ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να διδάξει μπαλέτο στους Παξούς. Την συνάντησα, της εξήγησα τις δυσκολίες της συγκοινωνίας και της έλλειψης χώρου. Είχα προηγουμένως μιλήσει με τον Δήμαρχο, ο οποίος πρότεινε την αίθουσα του Κ.Ι.Π. που είχε ξύλινο δάπεδο».

Η Σαμάνθα δέχτηκε κι άρχισε η περιπέτεια της ίδρυσης του παραρτήματος της σχολής της στους Παξούς. Φέτος το παράρτημα μπαίνει στον 5ο χρόνο ζωής διαθέτοντας 30 μαθήτριες ηλικίας από προσχολική μέχρι εφηβική και μετεφηβική. Η Λίζα έχει την αποκλειστική ευθύνη για την οργάνωση των μαθημάτων κάθε εβδομάδα, την ενημέρωση των γονιών, την συντήρηση του χώρου καθαρού, την φιλοξενία των καθηγητριών, την επίλυση κάθε πρακτικού προβλήματος για το ετήσιο γκαλά στο τέλος κάθε ακαδημαϊκής χρονιάς συνήθως στα τέλη Ιουνίου.

«Πιστεύω βαθιά ότι το μπαλέτο προσφέρει πολλά στα παιδιά. Ακόμα και επαγγελματίες αρσιβαρίστες και μπασκετμπολίστες κάνουν ασκήσεις μπαλέτου. Είναι ο ιδανικός τρόπος να αποκτήσει κάποιος πλήρη έλεγχο όλου του σώματός του μέχρι τις άκρες των δακτύλων του. Ταυτόχρονα έρχεται σε επαφή με την μουσική και αποκτά ρυθμό» τονίζει η Λίζα. «Υπάρχουν τόσα παιδιά στους Παξούς με αληθινό ταλέντο! Απλά δεν το συνειδητοποιούν. Δεν συνειδητοποιούν ότι καλλιεργώντας το, ανοίγουν νέες πόρτες για τον εαυτό τους, αποκτούν πρόσβαση σε νέες ευκαιρίες, σε νέους ορίζοντες. Κοίταξε αυτά τα κορίτσια», μου λέει δείχνοντας 5-6 πανέμορφα κορίτσια του Λυκείου, που έτυχε να κάθονται στο διπλανό τραπέζι.

«Μετέχουν όλες τους φέτος στο 1ο επαγγελματικό επίπεδο. Από την 5η τάξη (χορού) δίνουν και γραπτές εξετάσεις, η επιτυχία στις οποίες τις οδηγεί ένα βήμα πιο κοντά στις Πανεπιστημιακές σπουδές, αφού πρόκειται για σύστημα εξετάσεων (International Dance Teachers Association) διεθνώς αναγνωρισμένο. Έχουν τόσο πάθος, τόσο ταλέντο! Η δασκάλα τους μου λέει ότι χαίρεται να διδάσκει στους Παξούς ακριβώς γιατί τα παιδιά εδώ έχουν αυτήν την δημιουργική τρέλα στα μάτια. Στην Κέρκυρα τα παιδιά τα κάνουν όλα από υποχρέωση, ανόρεχτα. Είναι μπουχτισμένα από τις διάφορες δραστηριότητες που τους προσφέρονται».

«Το πρόβλημα εδώ δεν είναι τα παιδιά αλλά οι γονείς τους. Δεν έχουν καταφέρει να τους μεταδώσουν την θέληση να κάνουν όνειρα. Είναι στεγνά τα παιδιά μας, χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς στόχους. Μόνο η επιβίωση μετράει και η μόρφωση είναι μόνο δρόμος για πιο καλοπληρωμένη θέση εργασίας. Προσπαθώ για όλα τα παιδιά όχι μόνο για το δικό μου κι αυτό προκαλεί καχυποψία. Γιατί το κάνει άραγε; Γιατί ασχολείται; Τι έχει να κερδίσει; Αυτό που κερδίζω είναι η ευχαρίστηση από τα χαμόγελα ευτυχίας αυτών των κοριτσιών, όταν χορεύουν στην σκηνή. Με γεμίζει η δροσιά τους, η ορμή τους, η χαρά τους. Είναι επιλογή μου η προσφορά σε αυτά τα παιδιά.

Και θα ήθελα να κάνω κι άλλα. Ίσως με την βοήθεια του Δήμου, του Πολιτιστικού Συλλόγου ή κάποιου άλλου φορέα να αποκτήσουμε έναν χώρο για να κάνουν τα παιδιά πολεμικές τέχνες. Αυτό θα έδινε μια διέξοδο και στα αγόρια. Για την διδασκαλία του χορού μας λείπει μια σωστή αίθουσα με κατάλληλο πάτωμα, χώρο αναμονής, τουαλέτες και βοηθητικούς χώρους.

Τι προσδοκώ για την κόρη μου; Ότι και για όλα τα παιδιά. Να μεγαλώσουν και να γίνουν ολοκληρωμένα άτομα! Να φοιτούν σε σχολεία που να τα εκπαιδεύουν σφαιρικά. Να μην έχουν ανάγκη από φροντιστήρια. Να έχουν ελεύθερο χρόνο κάθε μέρα απλά για να διασκεδάσουν.

Κάνω χορό στην τάξη της κόρης μου. Θα προσπαθήσω να πετύχω στις εξετάσεις, για να μπορώ να διδάσκω τα μικρότερα παιδάκια. Έτσι θα μπορώ να βοηθήσω, όταν ο καιρός είναι κακός και η Σαμάνθα δεν μπορεί να έρθει στους Παξούς. Είναι κρίμα τα παιδιά να χάνουν τα μαθήματα, μόνο και μόνο επειδή ζούμε σε νησί».

| 23/10/2008 | Print |